Sunday, January 06, 2008
روانشناسیِ قبرستانی
آدم‌ها سه دسته‌اند:
دسته‌ی اول اونایی هستند که وقتی می‌رن قبرستون، مواظبند که پاشون رو رو قبر ملّت نذارند و راهشون رو از بین قبرهای بقیه پیدا می‌کنند و حتی حاضرند موقع راه رفتن پاشون رو بیش از عرض شونه‌شون باز کنند تا به مرده‌هایی که نمی‌شناسند بی‌احترامی نشه.
دسته‌ی دوم اونایی هستند که وقتی می‌رن قبرستون، راحت روی قبر اموات بقیه قدم می‌زنند و به کفششون هم نیست که یه نفر اون زیر خوابیده و در صورت خستگی یا موقع فاتحه نثار روح مردگانِ خودشون کردن، نشیمنگاه محترمشون رو هم صاف می‌ذارند روی اسم‌فامیل مُرده بغلی.
دسته‌ی سوم هیچ‌وقت قبرستون نمی‌رن.
دسته‌ی اول اونایی هستند که وقتی می‌رن قبرستون، مواظبند که پاشون رو رو قبر ملّت نذارند و راهشون رو از بین قبرهای بقیه پیدا می‌کنند و حتی حاضرند موقع راه رفتن پاشون رو بیش از عرض شونه‌شون باز کنند تا به مرده‌هایی که نمی‌شناسند بی‌احترامی نشه.
دسته‌ی دوم اونایی هستند که وقتی می‌رن قبرستون، راحت روی قبر اموات بقیه قدم می‌زنند و به کفششون هم نیست که یه نفر اون زیر خوابیده و در صورت خستگی یا موقع فاتحه نثار روح مردگانِ خودشون کردن، نشیمنگاه محترمشون رو هم صاف می‌ذارند روی اسم‌فامیل مُرده بغلی.
دسته‌ی سوم هیچ‌وقت قبرستون نمی‌رن.
Labels: ژرف‌اندیشیِ انسان‌شناسانه
Archives
March 2005April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
January 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
January 2009
May 2009
June 2009
January 2010
February 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
November 2010
December 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
July 2011
September 2011
October 2011
December 2011
June 2012
January 2013
February 2014
February 2015
March 2015
January 2016
February 2016
September 2020
May 2022