جام ملت‌های آسیا هیجان‌انگیز ترین مسابقات واسه فوتبال ملّیه. من چیزهای کمی از جام 92 یادم میاد. همین‌قدر که پروین تو سه تا بازی یه تعویض هم نکرد و پیوس به خاطر لگدی که کرمانی‌مقدم یا محرمی به داور زده‌بودند، اخراج شد و یه مدتی هم محروم بود. (من عاشق پیوس بودم اون موقع‌ها).

جام 96 ولی خیلی باحال بود. فوتبال ایران بعد از گندکاری‌های پروین تو بدترین دوره‌اش به سر می‌برد ولی یهو تو جام‌ ملت‌ها کولاک کرد. بازی ایران-عربستانی که 3-0 شد و اون گل محشر خداداد و بازیی که کره را له کردیم هیچ وقت یادم نمی‌ره. و اون بازی لعنتی نیمه نهایی و داور آشغالی که عربا خریده‌بودند و قیافه علی دایی بعد از اینکه پنالتی رو خراب کرد و تیر خلاصی که داریوش یزدانی زد تا باز هم نریم فینال. رقصیدن عابدزاده و کریم باقری رو هم یادم نمی‌ره. بازی با کویت و اون گل عجیب غریب دایی و عابدزاده که یه دستی پنالتی طرف رو ‌گرفت و هرهر می‌خندید هم فراموش‌نشدنیه.

بازی‌های 2000 ایران افتضاح بود. تنها دوره‌ای که یادم میاد مهدوی‌کیا خوب بازی نکرد واسه تیم ملی. شوت خفن کریم باقری از وسط زمین هم مانع از شکست مقابل کره نشد و حذف شدیم. چند تا برنامه نودی که بعد از این بازی‌ها پخش شد شاهکار بود. برنامه جلال طالبی که این یارو روزنامه‌نگار اوشگوله می‌گفت تو امریکا مربی ‌high school بوده و طالبی هم خرابکاری کرد به طرف خیلی جالب بود. جمله شاهکار علی دایی هم که گفت "مگه ما ببختید رونالدوایم؟" تو همین برنامه‌ها بود. و ازهم باحال‌تر تماس تلفنی با مهدوی کیا که به شدت عصبانی شد و گفت "اسماعیل حلالی که جزء هزار تا بازیکن اول ایران نیست حق نداره در مورد بازی من نظر بده".

بازی‌های 2004 با دو تا بازی افتضاح شروع شد و اون دعوای شرم‌آور بین رضایی و بداوی. ولی یهو از بازی با ژاپن ایران متحول شد. ایران فقط سه تا بازیکن داشت که عالی بودند. مهدوی‌کیا،‌ کریمی و کعبی و همین برای نابود کردن بقیه تیم‌ها کافی بود. با فریاد فردوسی‌پور که "الان چه وقتِ چیپ زدن بود آقای گل‌محمدی؟" یه بار دیگه آرزوهامون به فنا رفت.

امسال تیم ملی از نظر بازیکن واقعا عالیه. خط هافبک تیم ملی بی‌نظیره. دفاع وسط‌هامون هم خیلی خوبند. فقط جناح چپمون می‌لنگه. خط حمله هم بد نیست. فقط اگه این رسول خطیبی و نصرتی که من هر چی فکر می‌کنم فلسفه دعوتشو نمی‌فهمم نبودند،‌ تیم ملی خدا می‌شد. بازی‌های دوستانه مقابل منتخب آنگولای غنا و اوشگول‌های جامائیکایی هم هرچند چیزی رو مشخص نمی‌کنه ولی ایران خیلی هم بد نبود. اگه دست از سانترهای احمقانه برداریم و رو زمین بازی کنیم،‌ می‌شه امیدوار بود.

اگه فقط نیمی از بازیکن‌ها هم در حد اون چیزی که ازشون انتظار می‌ره باشند،‌ ممکنه اتفاقات خوبی بیفته. البته ژاپن و کره هم خیلی خوبند و استرالیا کلاس بازیش با بقیه آسیایی‌ها فرق داره. ولی اگه یه کم شانس بیاریم و قلعه‌نویی مثل آدم تیم رو ارنج کنه،‌ می‌شه امیدوار بود که به نتیجه خوبی برسیم. کار من هم دراومده، هر روز از موقعی که می‌رم تو رختخواب تا وقتی خوابم ببره و گلاب به روتون تو دستشویی دارم ترکیب تیم ملی رو تجزیه تحلیل می‌کنم. خدایا مرامی این دفعه یه حالی بهمون بده.

پی‌نوشت: اَه، چی می‌شد اگه من دفاع چپ تیم ملّی بودم؟!

Labels: فوتبال